Rajasthan Diaries (Part 6 ): വിട..

അതിരാവിലെ എണീറ്റ് നടക്കാൻ പോകുന്ന ഒരു സംഘം ഉണ്ടായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ. ചേട്ടനും, ചേച്ചിയും, പിള്ളേരും, പിന്നെ ആരൊക്കെ താല്പര്യപ്പെടുന്നൂ അവരും കൂടി. രാവിലെ എണീറ്റാൽ തണുപ്പിന്റേം, ഉറക്കത്തിന്റെ അസുഖം ഉള്ള കാരണം ഞാൻ ആ പുലർകാല നടത്ത ഗ്രൂപ്പിൽ ഒരിക്കലും അബദ്ധത്തിൽ പോലും ചെന്ന് കയറിയില്ല!! ജൈസൽമേർ ലെ ആ അവസാന ദിവസം നടക്കാൻ പോയവർക്ക് മരുഭൂമിയിലെസ്വർണ്ണ മണൽ ആർക്കോ എപ്പോഴോ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ഒരു ഫോൺ സമ്മാനിച്ചു. തിരികെ ടെന്റിൽ കൊണ്ട് വന്നു ഫോൺ ചാർജ് ചെയ്തു ഓൺ ആക്കി. ടെക്കികളുടെ ഒരു സംഘം തന്നെ കൂടെ ഉള്ളത് കൊണ്ട് എന്താവും പാസ്സ്‌വേർഡ് എന്ന ആലോചന കൂലങ്കഷമായി നടന്നു. കൊച്ചു ടെക്കി ആദി first attempt ൽ തന്നെ പാസ്സ്‌വേർഡ് crack ചെയ്തു. വളരെ മികച്ച ഒരു password ആയിരുന്നു: 123 !!!ഫോൺ എടുത്തു വിളിച്ചപ്പോൾ അങ്ങ് ഗുജറാത്തിൽ നിന്ന് ഒരു സന്തോഷ സ്വരം..”ഫോൺ മിൽ ഗയാ….” അവർ തിരിച്ചു അവരുടെ നാട്ടിൽ എത്തിയിരുന്നു.നഷ്ട്ടപെട്ട ഫോൺ കിട്ടുമെന്ന് സ്വപ്നത്തിൽ പോലും അവർ പ്രതീക്ഷിച്ചു കാണില്ല. അഡ്രസ് ഒക്കെ വാങ്ങി ഫോൺ courier ചെയ്യാൻ ഏർപ്പാടൊക്കെ ചെയ്തു. നഷ്ട്ടപെട്ട ഒരു സാധനം തിരിച്ചു കിട്ടിയാലുള്ള ആ മനുഷ്യന്റെ ഒരു സന്തോഷം എത്രയുണ്ടാവും എന്ന് ഞാൻ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു..അതിപ്പോൾ ഇങ്ങേയറ്റം ഒരു കൊച്ചു പെൻസിലോ പേനയോ..മുതൽ അങ്ങേയറ്റം ബന്ധങ്ങൾ വരെ തിരിച്ചു കിട്ടുമ്പോൾ ആവും യഥാർത്ഥത്തിൽ സന്തോഷം എന്നതിന്റെ ശരിയായ അർത്ഥം നമ്മളറിയുന്നതു..

എല്ലാവരും കുളിച്ചൊരുങ്ങി ഭക്ഷണം ഒക്കെ കഴിച്ചു ടെന്റിനോട് വിടപറഞ്ഞിറങ്ങി. ആദ്യം പോയത് “കുൽധാര ” യിലേക്കാണ്. കുൽധാരയുടെ മറ്റൊരു പേര് The Haunted village എന്നാണ്.13th Century ൽ ഉണ്ടായ ഒരു ഗ്രാമം. 64 communities of Paliwal Brahmins സന്തോഷത്തോടെ കഴിഞ്ഞിരുന്നു കുൽധാരയിൽ. 19th Century ൽ ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ ഈ ഗ്രാമത്തിലുള്ള അനേകായിരം മനുഷ്യർ യാതൊരു അടയാളങ്ങളും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ അപ്രത്യക്ഷമായി. അതിനൊരു കാരണം ഉണ്ടായിരുന്നു.

Jaisalmer state minister ആയിരുന്ന Salim Singh ഒരിക്കൽ ഈ ഗ്രാമത്തിൽ അവിചാരിതമായി വരികയും ഗ്രാമമുഖ്യന്റെ മകളെ കാണാനിടയാകുകയും ചെയ്തു എന്ന് locally പറഞ്ഞു കേൾക്കുന്ന ഒരു കഥയുണ്ട്. പെൺകുട്ടിയെ തന്റെ കൂടെ വിടണം എന്ന് സലിം ഖാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു, പക്ഷെ ഗ്രാമമുഖ്യനും മറ്റുള്ളവരും അതിനെ എതിർത്തു. സേനാബലത്തോടെ പിറ്റേന്ന് അവളെ കൊണ്ട് പോകാൻ താനെത്തും കാത്തിരുന്നോളാൻ എന്നൊരു ഭീഷണി മുഴക്കി മന്ത്രി മടങ്ങിയപ്പോൾ ആ ഗ്രാമം മൊത്തം ഭീതിയിലായി. ആ രാത്രി പുലരും മുൻപ് ആ ഗ്രാമത്തിലുള്ളവർ മുഴുവൻ എങ്ങോട്ടോ പോയി മറഞ്ഞുവെന്നും, എങ്ങോട്ടു, എങ്ങനെ, അതും ഇത്രയും നിശ്ശബ്ദമായി അടയാളങ്ങളായി ഒന്നും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ എങ്ങനെ അവർ അപ്രത്യക്ഷരായി എന്നത് ആണ് അതിലെ അത്ഭുതം. ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ അഭിമാനം സംരക്ഷിക്കാനായി ഒരു ഗ്രാമം മുഴുവൻ ഒരുമിച്ചു നിന്ന കഥ ഏറെ കൗതുകത്തോടെ ആണ് ഞങ്ങൾ കേട്ടത്. ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കളിമൺ വീടുകളാണ് അവിടെ മുഴുവനും. ആ സ്ഥലം commercialize ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നില്ല എന്നും, അത് പോലെ തന്നെ നില നിർത്താൻ മാത്രമേ കഴിയുന്നുള്ളു എന്നുമൊക്കെ കഥകൾ കേൾക്കുന്നു. ഒരുപാട് മനുഷ്യരുടെ കണ്ണീരും സ്വപ്നങ്ങളും ബാക്കി നിൽക്കുന്ന ഇടമായതു കൊണ്ടാവും..

അവിടെ നിന്നും ഒരു Jain temple കൂടി കണ്ടു ഞങ്ങൾ തിരികെ ജോധ്പുർ ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്രയായി. ജോധ്പുരിൽ നിന്നും പിറ്റേന്ന് ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ മടക്ക യാത്ര ഫ്ലൈറ്റ്. രാത്രി ജോധ്പുർ വന്നു അവസാന round ഷോപ്പിംഗ് ഒക്കെ നടത്തി, അതും ഞങളുടെ മനസ്സിലുള്ളത് പോലെ സ്ട്രീറ്റ് ഷോപ്പിംഗ്..

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ പിറ്റേന്ന് രാവിലെ Umaid Bhavan Palace സന്ദർശിച്ചിട്ടു ജോധ്പുർ airport ൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ ബാംഗ്ലൂർ ക്കും, ചേച്ചിയും കുടുംബവും കൊച്ചിക്കും മടങ്ങി..യാഥാർഥ്യങ്ങളുടെ ലോക ത്തിലേക്ക് മടങ്ങാതെ തരമില്ലല്ലോ..എങ്കിലും എല്ലാവരും ഒന്ന് നന്നായി റീചാർജ്ഡ് ആയി, ഒരു ജീവിതകാലത്തിലേക്കുള്ള ഓർമ്മകളുമായിട്ടായിരുന്നു ആ മടക്കം..

Rajasthan Diaries (Part 5): Jaisalmer Desert Camp Night

ഒട്ടക യാത്ര ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു പരിക്ഷീണരായ ഞങ്ങൾ മരുഭൂമിയിൽ അസ്തമയസൂര്യനെ സാക്ഷിയാക്കി കുറച്ചു photos ഒക്കെ എടുത്തത്തിനു ശേഷം ഞങ്ങൾ ക്യാമ്പിലേക്ക് മടങ്ങി. അവിടെ ചെന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ ഞങ്ങളെ വരവേൽക്കാൻ ഒരു രാജസ്ഥാനി പരമ്പരാഗത വേഷധാരിയായ യുവതിയും പിന്നെ കുറച്ചു ചെണ്ട മേളക്കാരും. ‘കട്ട മേക്കപ്പ് ഒക്കെ ഇട്ടു കുട്ടപ്പി’യായിട്ടാണ് നമ്മുടെ താരം. ഞങ്ങളെ വരവേൽക്കാൻ ഇത്ര മേക്കപ്പോ സംഭവം കൊള്ളാല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ചു. പിന്നീടാണ് മനസ്സിലായത് അടുത്ത ഇനമായ നൃത്തനൃത്യങ്ങൾക്കുള്ള makeup ഉം വേഷവിധാനവും ഒക്കെയെന്നു.

ഒരു open theatre മോഡലിൽ ഉള്ള സ്ഥലത്തു ആണ് പരിപാടികൾ. ദുബായ് ൽ Desert സഫാരി ൽ ഉള്ള ബെല്ലി ഡാൻസ് ന്റെ രാജസ്ഥാൻ മോഡൽ substitution ആണ് നേരത്തെ കണ്ട ആന്റിയുടെ dance. നല്ല ഒന്നാംതരം movements..കണ്ടാൽ കൊതുകിനെ ഓടിക്കുകയാണെന്നു തോന്നും!!പിന്നെ snacks ഉം ചായയും ഒക്കെ കിട്ടിയൊണ്ട് ഞങ്ങൾ അടങ്ങി അവിടെയിരുന്നു കാണാൻ തീരുമാനിച്ചു. തലപ്പാവൊക്കെ  അണിഞ്ഞു പാട്ടു പാടാൻ കുറച്ചു പേരും ഉണ്ട് വേദിയിൽ. 

‘കൊതുകിനെ ഓടിക്കൽ ഡാൻസ് ‘കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വേറൊരു ആന്റി വന്നു. അവരുടെ ഡാൻസ് നന്നായിരുന്നു. പക്ഷെ ഒറ്റക്കുഴപ്പം മാത്രം. ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അവർ കറങ്ങി കറങ്ങി audience ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് വരും. എന്നിട്ട് അവിടുന്ന് ഒരാളെ കൂടി കയ്യിൽ പിടിച്ചു എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു നടുക്ക് കൊണ്ട് പോയി നിർത്തി ഡാൻസ് കളിയ്ക്കാൻ ആഹ്വനം ചെയ്യും!! തീർന്നില്ലേ!! പണ്ട് പത്താം ക്ലാസ്സിൽ പൊന്നമ്മ ടീച്ചർ randomly question ചോദിക്കാനായി ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളെ നോക്കുന്നത് പോലെ ഈ dance aunty തൻ്റെ അടുത്ത ഇരയെ നോക്കി നോക്കിഇങ്ങനെ ചുറ്റി കറങ്ങുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ അവരെ നോക്കാതിരിക്കാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു! ഇനി എങ്ങാനും നോക്കിപ്പോയാൽ അവർ നമ്മളെ പിടിച്ചാലോ എന്നൊരു ഭയം ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും  മുഖങ്ങളിലും! 

ഞാൻ ചേച്ചിയെയോ ചേച്ചി എന്നെയോ  നോക്കിയാൽ അപ്പോൾ ചിരി പൊട്ടുന്ന അവസ്ഥ. രണ്ടു പേരുടെയും മനസ്സിൽക്കൂടി പോകുന്ന thoughts പരസ്പരം കണ്ണിൽ നോക്കിയാൽ വായിച്ചെടുക്കാവുന്ന അവസ്ഥ. ഹിന്ദിക്കാരെ ഒക്കെ വിളിക്കുമ്പോൾ അവർ പുഷ്പം പോലെ എഴുന്നേറ്റു പോയി dance ചെയ്യുന്നു!. ഇവിടെ നമ്മൾ കൊല്ലാൻ കൊണ്ട് പോകുന്ന അവസ്ഥ പേടിച്ചിരിക്കുന്ന  mode !കുറച്ചു dance ഒക്കെ പഠിച്ചിരിക്കേണ്ടത്  ജീവിതത്തിൽ അത്യാവശ്യമാണെന്ന് അപ്പോൾ തോന്നി. ഞങ്ങളുടെ ഓണത്തിൻറെ “മാങ്ങപറി ചെളിക്കുത്തു” പാഠങ്ങൾ ഒക്കെ മനസ്സിലിട്ടു ഒന്നുകൂടി ഒന്ന് ഓടിച്ചു. ഇനി എങ്ങാനും ആവശ്യം വന്നാൽ എടുത്തു പ്രയോഗിക്കാമല്ലോ എന്ന് കരുതി. എന്തായാലും അവരുടെയോ ഞങ്ങളുടെയോ, കാണികളുടെയോ ഒക്കെ ഭാഗ്യത്തിന് അത്രക്കൊരു സാഹസികത ഒന്നും വേണ്ടി വന്നില്ല. Dance aunty ഞങ്ങളുടെ വെപ്രാളം സെൻസ് ചെയ്തിട്ടാണോ എന്തോ ഞങ്ങളെ ഒന്നും അവരുടെ ചൂണ്ടയിൽ കൊളുത്താൻ ശ്രമിച്ചില്ല!! അവസാനം ഭക്ഷണം ready ആയി എന്ന് കേട്ട് ഞങ്ങൾ അവിടെ നിന്നും ഓടി mess hall ലക്ഷ്യമാക്കി രക്ഷപെട്ടു പോയി. 

സമൃദ്ധമായ dinner. റോട്ടിയും, പലതരം കറികളും, Dal Kichdi യും (വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയതിൽ പിന്നെ വായിൽ വെച്ച് കഴിച്ചാൽ നമുക്കിഷ്ടപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തെ rice version അതായിരുന്നു!), ആവശ്യത്തിന് Chass (നമ്മുടെ സ്വന്തം മോരും വെള്ളം), bathi ഉം, കടി എന്ന രാജസ്ഥാൻ കറി , നല്ല ഒന്നാംതരം choorma (sweet) ഒക്കെയായിരുന്നു വിഭവങ്ങൾ. കഴിച്ചു ക്ഷീണിച്ചു ഞങ്ങൾ ടെന്റിൽ എത്തി fresh ആയി  കിടന്നുറങ്ങി. കൊതുകിന്റെ ശല്യം ഒഴിവാക്കാൻ Gud Night വരെ കുത്തി വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു ടെന്റിൽ. നേർത്ത തണുപ്പുള്ള രാത്രി, പകലത്തെ ക്ഷീണം, ഒട്ടകപ്പുറത്തെ സാഹസം, dance aunty യുടെ ഭീഷണി, നല്ല ഭക്ഷണം എല്ലാം കൂടി ആയപ്പോൾ കിടന്നതേ ഓർമ്മയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു..യാത്ര തീരുവാൻ പിന്നീട് ഒരേ ഒരു ദിവസം കൂടി മാത്രമല്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത മാത്രം ആണ് ഉറങ്ങാൻ പോകുന്നതിനു തൊട്ടു മുൻപേ മനസ്സിലേക്കോടി വന്നത്.. 

തുടരും..