വളരെ സൂക്ഷ്മതയോടെയും ,കയ്യടക്കതോടെയും ഉള്ള സംവിധാനം ആണെന്ന് തോന്നുന്നു പ്രണയത്തിനെ തീവ്രമായ ഒരു കാഴ്ചാനുഭവം ആക്കി മാറ്റിയത്. അശ്രദ്ധമായ ഒരു ഫ്രെയിം എങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ പാളി പോകാമായിരുന്ന വളരെ sensitive ആയ ഒരു പ്രമേയം. ” ഭാര്യയും ഭര്‍ത്താവും, മുന്‍ ഭര്‍ത്താവും അവിചാരിതമായി കണ്ടു മുട്ടുന്നു, ഒരുമിച്ചു ഒരു യാത്ര പോകുന്നു, എന്ന ഒരു one liner നെ ഏതൊരു കാഴ്ച്ചക്കരന്റെയും ഹൃദയത്തിന്റെ അടിത്തട്ടില്‍ വന്നു തൊടതക്കവണ്ണം present ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞു എന്നയിടതാണ് പ്രണയം എന്ന സിനിമ വിജയിക്കുന്നത്. നാടകീയമായ dialogues ഇല്ലാ, ഏച്ചു കേട്ടലുകള്‍ ഇല്ലാ, മുഴച്ചു നില്‍ക്കലുകള്‍ ഇല്ലാ, ഓരോന്നും അതിന്‍റെ പാകത്തിന് ഉണ്ട് താനം. ഓരോ കഥാപാത്രത്തിന്റെയും വീക്ഷണ കോണില്‍ നിന്നും കാര്യങ്ങള്‍ കാണാനും ചിന്തിക്കാനും പ്രേക്ഷകന് ഇടം കൊടുക്കുന്നുണ്ട് ഈ സിനിമ. പ്രേക്ഷക മനസ്സിനോട് നന്നായി സംവദിക്കുന്ന ഒരു സിനിമ.
മോഹന്‍ ലാല്‍ എന്ന താരമോ, നടനോ അല്ല മാത്യൂസ് എന്ന മനുഷ്യനെ മാത്രം ഈ സിനിമ നമുക്ക് മുന്നില്‍ കാട്ടി തരുന്നു. പ്രണയം എന്ന വികാരം ഇത്രമേല്‍ തീവ്രമായി അഭിനയിപ്പിച്ചു ഫലിപ്പിക്കാന്‍ കഴിവുള്ള മറ്റൊരു നടന്‍ ഇല്ലാ എന്ന ലാല്‍ ഈ ചിത്രത്തിലൂടെ വീണ്ടും ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അനുപം ഖേറും പക്വതയാര്‍ന്ന പ്രകടനം കാഴ്ച വെക്കുന്നുണ്ട്. ജയപ്രദയുടെ ഭാവ പൂര്‍ണതക്കുറവുകള്‍പോലും സമര്‍ത്ഥമായി മറയ്ക്കപ്പെടുന്നു മാത്യൂസ് ന്റെ അഭിനയതികവില്‍. മലയാള സിനിമ ഇനിയും പൂര്‍ണ്ണമായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു നടനായ അനൂപ്‌ മേനോന്റെ കഥാപാത്രവും ഓര്‍മ്മയില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്നതാണ്.
പ്രണയതോടുള്ള വളരെ ധീരമായ ഒരു സമീപനം ആണീ ചിത്രം മുന്നോട്ടു വെയ്ക്കുന്നത്. പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ മാനദണ്ടങ്ങളെ, ചട്ടങ്ങളെ ഒക്കെ നിശബ്ദമായി വെല്ലു വിളിക്കുന്നുണ്ട് ക്ലൈമാക്സ്‌ ന് മുന്‍പ് വരെ ഈ ചിത്രം. പക്ഷെ ഒടുവില്‍ ക്ലൈമാക്സ്‌ ഒരു ഒതുക്കി തീര്‍ക്കലിലേക്ക് തന്നെ വന്നെത്തുന്നു. സമൂഹത്തിന്റെ ഇടപെടലുകളില്‍ നിന്നു, ചോദ്യ ചിഹ്നങ്ങളില്‍ നിന്നും സമര്‍ത്ഥമായ ഒരു മോചനം തന്നെ കൊടുത്തു നായികയെ സംവിധായകന്‍ രക്ഷിച്ചെ ടുത്തു .! ഇങ്ങനെയാകുമ്പോള്‍ സമൂഹത്തിനും നെറ്റി ച്ചുളിയില്ലല്ലോ..!!അവിടെ മാത്രം ബ്ലെസി compromise ചെയ്തു എന്നൊരു തോന്നല്‍.
ഇത്ര നാളും എനിക്ക് ബ്ലെസി ചിത്രങ്ങളോട് എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു aversion പ്രണയം കണ്ടതോട്‌ തല്ക്കാലം നീങ്ങി. കാഴ്ചയും തന്മാത്രയും പളുങ്കും, കല്‍ക്കട്ട ന്യൂസ്‌ ഉം സമ്മാനിച്ചത്‌ പോലെയുള്ള ഒരു “emotional black മെയിലിംഗ്” ഇല്ലായിരുന്നു ഈ ചിത്രത്തില്‍. മറിച്ച് , മനസ്സിന്‍റെ ആഴങ്ങളില്‍ എവിടെയോ ഒരു കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളി കുടഞ്ഞു പോയ മേഘക്കീറ് പോലെ പ്രണയം മനസ്സില്‍ ബാക്കി നില്‍ക്കുന്നു..
NB: second ഷോ തീരാന്‍ ഒരു 10 – 15 മിനുട്ടുകള്‍ മുന്‍പേ വരെ എന്‍റെ പ്രിയ പുത്രി ഇരുന്നു ഈ സിനിമ കണ്ടു. എന്തെങ്കിലും മനസ്സിലായോ എന്നറിയില്ല.. തുടക്കത്തില്‍ അനുപം ഖേരിനെ തനിച്ച് കണ്ടപ്പോഴെ അന്വേഷണം വന്നു ” ഈ അപ്പൂപ്പന്റെ അമ്മൂമ്മ എന്തിയെ…?” ഒടുവില്‍ അപ്പൂപ്പന്മാരും അമ്മൂമ്മയും ബീച്ചില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ നവമിടെ കമന്റ്‌ ഇപ്പൊ രണ്ടു അപ്പൂപ്പനും ഒരു അമ്മൂമ്മയും മാത്രം ഉണ്ടല്ലോ…? (ത്രികോണ പ്രണയ കഥ അത്ര ക്ക് ദഹിച്ചില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു!!!)
Drizzle of memories 